Ze keek me diep aan in mijn ogen toen ze zei ‘je mag wel huilen hoor mama’.
Die kwam binnen en gelijk voelde ik de tranen als vanzelf stromen over mijn wangen.
Tranen die ik door de shock nog niet ruimte had kunnen geven.

We lagen naast elkaar in bed, mijn 5 jaar oude, maar o zo wijze dochter en ik. De afgelopen dagen waren een opeenvolging geweest van emoties, snel beslissingen moeten nemen en veel moeten regelen.

Mijn vader, een man van 69, nooit ziek geweest. Was nu opgenomen in het ziekenhuis en we vreesden het ergste. Ik kon toen nog niet vermoeden dat hij er binnen drie weken niet meer zou zijn. Weg en voor altijd verdwenen. Hij had uitgezaaide alvleesklierkanker en waar we eerst dachten dat hij nog een paar maanden had, werden het al snel weken en uiteindelijk zelfs dagen en uren. Te snel en te veel…..

Terwijl ik dit schrijf voel ik de pijn van zijn verlies en prikken de tranen achter mijn ogen. Het is voor mij de eerste keer dat ik iemand van zo dichtbij verlies. En wat een uitdaging is het.

Soms ben ik aan het vluchten voor de pijn, wil ik het niet weten en verdwijn het liefst in de afleiding van een goede serie, met een kop thee en een stuk pure chocolade in mijn hand.

Soms voel ik niets, lijkt het alsof het niet gebeurd is, alsof het over iemand anders gaat en is mijn gevoel bevroren.

Soms ben ik boos, zit ik in vechten, en vind ik het gewoon F*CK, KL*TE en alles van dat en ben ik vooral boos op hem, dat hij niet eerder aan de bel had getrokken….. want wat als??????

En soms voel ik me intens dankbaar. Dankbaar voor de kleine, maar o zo waardevolle momenten die ik nog met hem gehad heb de afgelopen weken. Dat hij mijn wang streelt, zo zacht en teder, zonder woorden en vanuit volledige aandacht. Nooit eerder heb ik zoveel liefde van mijn vader mogen ontvangen.

Het heeft me geraakt tot diep in mijn ziel.

Ook heeft het mijn werk nog meer verdieping gegeven en zal dat het ook blijven doen. Want het is een wonder hoe ons zenuwstelsel ons probeert te beschermen en hoe ons lichaam met subtiele en soms iets minder subtiele signalen tot mij spreekt tijdens dit proces. Wat heb ik hier weer veel van geleerd.

Zo heb ik geleerd:
*dat mijn angsten niets anders zijn dan een dreigende tsunami van vastzittend verdriet
*dat kinderen alles en dan ook alles oppikken van jou als ouder
*dat mijn intuïtie messcherp is en ik feilloos heb gevoeld dat mijn vader stervende was
*dat ik in mijn dromen kon communiceren met mijn vader, omdat op het moment dat hij stierf mij liet weten dat hij snel wilde gaan om ons onnodig lijden te besparen
*hoe belangrijk het is om liefdevolle mensen in je omgeving te hebben waarbij je de controle mag verliezen en je   opgevangen wordt vanuit vertrouwen
*dat mijn zoon en dochter zo wijs zijn, zo ontzettend liefdevol en dat het niet belastend voor ze is als ik mijn tranen laat gaan, maar juist veilig. Het helpt ze ook te voelen en te laten zijn wat er is, zonder maskers.
*dat mijn lichaam perfect is en het enige wat ik hoef te doen is vertrouwen op haar en mij over te geven. Zodat zij de ruimte krijgt om los te laten wat ze niet meer nodig heeft en te herstellen.

En nog veel meer natuurlijk.

Ik deel mijn proces met je omdat je je misschien hebt afgevraagd waarom het zo stil was op de sociale media. Ook deel ik het met je omdat ik ook nu weer zo sterk ervaren heb hoe ons lichaam en hoofd met elkaar samen werken en wat er voor nodig is om gezond en gelukkig te kunnen zijn én blijven ondanks alle uitdagingen die het leven voor ons in petto is.

Want een feit is, we hebben niet te kiezen wat het leven ons brengt. Maar wel hoe we ermee omgaan als we ons er eenmaal van bewust zijn.

Warme groet en tot een volgende keer,
Hester